عصر جدید و خدایان عاجز

معنویت عصر جدید به مجموعه‌ای از عقاید و رسوم معنوی و مذهبی گفته می‌شود که در دهه ۱۹۷۰ (میلادی) در جهان غرب گسترش یافت. به دلیل ماهیت التقاطی این جنبش، به‌سختی می‌توان تعریف دقیق و جامعی از آن ارائه داد.

به گزارش بهداشت معنوی،‌ روزی روزگاری مدرنیته میدان‌دار بهت‌آوری جهانی بود. تکنولوژی و اختراعات به‌عنوان معجزات انسان‌های قرن بیستمی شد تا جایی که گفتند جز خودشان هیچ خدایی را بنده نیستند.

مروجین معنویت جدید یا به تعبیری پیامبران دین مدرنیته با صدای بلند انسان را به‌عنوان خدای عصر جدید معرفی کردند. در مدح قدرت انسان همچون هومر حماسه‌های افسانه‌ای سرودند. هر بار با اختراع جدید علمی این خدای بادکنکی فربه‌تر می‌شد و سرمستانه ادیان الهی را به هماوردی و تحدّی فرا می‌خواندند تا علم را بهانه‌ای برای حذف دین و خدا به نفع خدای جدید یعنی انسان فراهم آورند.

نیل دونالد والش یکی از مروجین معنویت جدید که به پیامبر عصرجدید معروف است، در کتاب ابداع زندگی گفتگویی با باربارا مارکس ‌هابرد یکی دیگر از شخصیت‌های برجسته معنویت جدید در محور عصر جدید دارد.

وی در این کتاب، عصر جدید را عصر بازپس‌گیری قدرت انسان از خدا بیان می‌کند و تکنولوژی را موجب این خودآگاهی متوهمانه می‌داند. «ما عادت داشتیم تمام توانایی‌های جدید را به خدایانمان نسبت دهیم ولی از وقتی‌که ما خودمان داریم یاد می‌گیریم هوش خود را از طریق ارتباطات سریع‌تر و گسترده‌تر گسترش دهیم یاد می‌گیریم جسم‌مان را تغییر دهیم یاد می‌گیریم در فضا زندگی کنیم حتی دنیاهای جدید در فضا می‌سازیم متوجه شدم که چیز حیرت‌آوری دارد اتفاق می‌افتد ما قابلیتمان را به خدایانمان نسبت می‌دادیم و حالا این قابلیت را به اصل خودش یعنی خودمان. ما داریم چیزی می‌شویم که عادت داشتیم خدایان بخوانیم. چرا حالا چرا سال پیش، دهه پیش یا قرن پیش نه؟ چرا این امر دارد اتفاق می‌افتد؟ چون وقتش است. چرا که علم و فناوری قدرت‌های تازه‌ای به ما داده‌اند که عظیم‌تر از قدرت‌هایی است که بشر تاکنون داشته است حالا می‌توانیم حقیقتاً خودمان را بشرهای جهانی خیلی کم سن و سال بخوانیم زمین به‌مثل یک کودکستان برای خدایان کوچک است ولی باید تکامل آگاهانه را سریع یاد بگیریم». (کتاب ابداع زندگی ص 83)

 اما با ظهور ویروسی ناشناخته و فراگیر به نام کرونا لشکر نادیده الهی، عمر تفرعن انسان‌خدای مدرنیته کوتاه شد. انسان کودک‌خدا، تنازع بقاء را به تکامل شعوری ترجیح داد.

غول‌های رسانه‌ای اگر خاطرات کرونایی را در حافظه تاریخی خود ثبت کنند، مرور خاطرات صف‌های خرید اسلحه برای تنازع بقاء، به‌مرگی سالمندان، غارت فروشگاه‌ها و عجز علم برای حفظ جان هزاران انسان در برابر یک ویروس نادیده دیگر هیچ‌وقت سودای خدایی را در ذهن هیچ بنی‌بشری نمی‌آورد. انسان پساکرونا ندای فطرت خود را واضح‌تر شنید. قدرت الهی و عجز خود را به عیان مشاهده کرد و دست تسلیم بالا برد.

نگارنده: رسول حسن زاده