اکبر خرمدین از میراث فرهنگی و مذهبی پدر و خانواده گذشته و با افتخار بر آنها پا گذاشته است. او از بخش مهم هویت و تربیت و ارزشهای خود گذشته و به این قربانی کردن درونی افتخار کرده است، و حالا که بهخاطر کشتن پسرش در راهروهای دادگاه راه میرود، انگشتانش را به نشان پیروزی و افتخار بالا میآورد. بیتردید این حماقت مشمئزکننده و باورناپذیر، در یک هویت مغشوش و ساختار شخصیتی تعارضآمیز ریشه دارد.