متاسفانه در دنیای امروز، عده ای به اصرار درصدد هستند تا اموری چون جادو، طلسم، چشم زخم و اموری از این دست را به طور کلی انکار کنند و درمقابل گروهی نیز، همه‌ی مشکلات زندگی را به جادو نسبت می‌دهند، درحالی که هر دو عقیده اشتباه است؛ جادو، چشم زخم و مانند آن، واقعیاتی است که وجود دارد و اسلام نیز وجود آن را تایید می‌کند، اما این نکته را باید در نظر داشت که همه مشکلات را با جادو نباید توجیه کرد.
به گزارش بهداشت معنوی، به همین مناسبت، کانال تلگرامی منسوب به حجه الاسلام فاطمی نیا، محتوایی را درباره حقیقت جادو و طلسم منتشر کرده است.
متن پست:
آيا سِحر و جادو واقعيت دارد؟
استاد فاطمي نيا:
سحر به معناي خاص خودش يك علم است و حقیقتی است که وجود دارد و نمیتوان آن را انکار کرد.
خوشبختانه اسلام با سحر مبارزه کرد و قسمت اعظم آن ازبين رفت.
اگر كسي واقعا سحر شده باشد، بايد به متخصص رجوع كند.
منظور از متخصص ، اين رمّال ها و فالگيرها و دعا نویس ها نيست.
اينها غالبا شيّاد و مكّار و دروغ گو هستند، اصلا به اينها اعتماد نكنيد
اگر متخصص پيدا نشد، ميتوان با صدقه
دادن، خواندن قرآن و دعاهاي مفاتيح، زيارت جامعه كبيره ، حديث كساء ، سحر را از بين برد.
بعضي تا كوچكترين مشکلی پیش آید ميگويند سحر و جادو شده ایم!
خرابی از خودشان است اما نسبتش ميدهند به سحر!
اگر در زندگي مشكل داشتي ، اول ذهنت به سحر نرود، اول ذهنت به خودت برود!
زن يا مردي كه در خانه اخلاقش بد باشد، اثرش از سحر بدتر است!
حسد از سحر بدتر است!
سخن چيني از سحر بدتر است!
به جاي نسبت دادن هرچيزي به سحر، انسان خودش را اصلاح كند ، مشكلاتش برطرف ميشود.
امروز مردم دچار خرافات هستند ، ميگويند به من گفته اند تو موكل داري ! همزادت فلان كار را ميكند! و…
اكثر اينها دروغ و توهمات است!
طرف بداخلاق است و همسرش از او بدش مي آيد ، به جاي اينكه محاسبة النفس كند كه چه كاري انجام داده ام كه اينطور شده است و اخلاقش را اصلاح كند ، سريع نزد دعانويس ميرود!
عزيزمن بداخلاقي از سحر و جادو بدتر است.
عجيب است كه انسان به جاي اينكه درفكر اصلاح نفس خود باشد ، دائما دنبال خرافات است.
فقه چه می گوید؟
شایان ذکر است، از منظر فقه اسلامی، یادگیری و آموختن علم جادو و طلسم ممنوع است تا جایی که برای برخی ساحران حد شرعی معین شده است اما این نکته نیز باید در نظرگرفته شود که در این مسئله تفکیک صورت گرفته است، به این معنا که انگیزه‌ی فرد یاد گیرنده نقش اساسی بر حرمت یا عدم حرمت آموختن این علم در اسلام دارد.
